الف- اتصال زمین الکتریکی :
ميزان مقاومت اتصال زمين الكتريكي بايد زير 2 اهم باشد. با وجود اين در مناطق خشک، صخره ای و سنگلاخي كه در آن مقاومت اتصال زمين اتفاقي (تماس اتفاقي هادی فاز با زمين يا هرگونه سازه ای كه وصل به زمين است مانند افتادن فاز روی يک حصار فلزی) بر حسب تجربه و طبق داده های آماری از 7 اهم بيشتر باشد، حداكثر مجاز مقاومت اتصال زمين را مي توان به جای 2 اهم از رابطه زير بدست آورد:(استاندارد توانير-بند2-353)
Rs: حداكثر مقاومت مجاز اتصال زمين (به جای 2 اهم)
Re: حداقل مقاومت اتصال به زمين اتفاقي
Ul: حداكثر ولتاژ مجاز تماس برای افراد (50 ولت موثر)
U0 ولتاژ بين فاز و نول (220/230 ولت)
نكته: جمع كل مقاومتهای زمين (به روش جمع مقاومتهای موازی) در شعاع يكصد متری هر پست، بدون احتساب الكترودهای مشتركين، نبايد از 5 اهم بيشتر باشد. اين مقدار با توجه به مقاومت كل اتصال به زمين 2اهم تعيين ميشود ولي اگر طبق رابطه فوق مقدار بيشتری برای كل مقاومت زمين مجاز شود، 5 اهم را ميتوان به همان نسبت افزايش داد.(. استاندارد توانیر بند353-3)
ب- اتصال زمین حفاظتی :
مقاومت مجاز اتصال زمين حفاظتي بايد زير 10 اهم باشد(تلفيق بند 352 استاندارد توانير و استاندارد 62305IEC ) ولي در صورتي كه حوزه مقاومت الكترودهای حفاظتي و الكتريكي همپوشاني (كوپلاژ)داشته باشد، مقاومت اتصال زمين حفاظتي بايد زير یک اهم باشد (مبحث 13 مقررات ملي ساختمان).
توضیح همپوشانی: هر سيستم اتصال زمين دارای محدودهای در اطراف خود ميباشد كه در هنگام بروز خطا و جاری شدن جريان در الكترود اتصال زمين، دارای ولتاژ خواهد شد. اين محدوده حوزه ی (Resistance Area) ناميده ميشود.
در صورتي كه فاصله دو سيستم به اندازهای كم باشد كه مقاومت حوزههای مقاومت آنها همپوشاني داشته باشد (معمولا كمتر از 20 متر) و يا در اين فاصله تاسيساتي نظير لوله فلزی و ديگر تاسيسات زير زميني، اتصال زمين مشتركين و نظاير آن وجود داشته باشد، بين اتصال زمينها همپوشاني بوجود مي آيد. همپوشاني بين الكترودها با روشي كه در (8) آمده است، قابل اندازه گيری ميباشد.
